Breugel – Lisaboa Houbrechts

Tussen ritueel en amateurtoneel – daartussen laveert Bruegel van Lisaboa Houbrechts. Het vulgaire en het poëtische zijn in haar regies geen opponenten, maar strijdbroeders. Houbrechts plooit een intieme worsteling met de idee van ‘vrouwelijkheid’ open tot een universeel discours waarin haar eigen twijfels en angsten over de invulling ervan worden gesublimeerd tot die ene essentiële kreet: ‘Ik besta!’  

Evelyne Coussens

recensie 22.01.2020

Familie – Milo Rau (NTGent)

De onaanvaardbare banaliteit van de dood

Wat dreef het bejaarde koppel Demeester uit Calais om hun kinderen mee te nemen in een zelfgekozen dood? Milo Rau doet alsof hij in Familie naar antwoorden zoekt, maar hij maakt van een traumatisch overlijden iets ongezien betekenisloos. Als we in het theater niet dichter bij een menselijk en maatschappelijk begrip van dergelijke drama’s kunnen komen, waar dan wel nog?

Charlotte De Somviele

recensie 07.01.2020

Locke – Compagnie Cecilia

Plankgas op de pechstrook

De claustrofobische indiethriller Locke (2013) behoort tot de spannendste nagelbijters van het voorbije decennium. Bij Compagnie Cecilia hertimmert Yahya terryn de film tot een meeslepend theaterconcert met Koen De Graeve en Tom Vermeir. Hun dollemansrit onderscheidt zich met humor en explosiviteit, maar boet ietwat in op de sluipende mentale odyssee van zijn protagonist.

Gilles Michiels

recensie 24.12.2019

Anatomie van pijn – Lies Pauwels / NtGent

Het zwarte gat van de pijn    

Samen met vijf chronische pijnpatiënten en vier professionele acteurs onderneemt Lies Pauwels een moedige poging om lijden in woord en beeld te vatten. Na afloop blijf je echter met één vraag zitten: als niets reëler is dan pijn, waarom kunnen we er dan alleen in symbolen over spreken?

Charlotte De Somviele

recensie 19.12.2019

TRACES  – Ultima Vez / Wim Vandekeybus

Achterhaald conflict tussen natuur en cultuur

In de nieuwe voorstelling van Ultima Vez / Wim Vandekeybus trekt hypnotische muziek een groep dansers mee in ritualistische groepsdansen en lopen er beren over de scène. De doorgewinterde choreograaf maakte TRACES op uitnodiging van Europalia, waarvoor Roemenië dit keer gastland is. Vandekeybus kiest daarbij in te zoomen op de Roemeense oerbossen. Deze ruimte is een cruciale zone in de hedendaagse (eco)politiek, maar de theatrale blik van Vandekeybus op Roemenië blijkt gestoeld op een aantal wankele concepten en aannames.

Vincent Focquet

recensie 11.12.2019

Howl – Sonja Jokiniemi

Een angel die blijft steken

Vorig jaar toonde de Finse choreograaf en performer Sonja Jokiniemi het intrigerende Blab op het NEXT festival. Ook dit jaar is ze te gast op het internationale festival in de Eurometropool, meer bepaald in het Kortrijkse BUDA, en komt ze met de solo Howl op de proppen. Met deze nieuwe voorstelling werkt Jokiniemi gestaag en consequent verder aan de ingeslagen weg van haar fascinerende oeuvre. En deze voorstelling prikt en prikkelt nóg meer dan haar vorige.

Elke Huybrechts

recensie 11.12.2019

seks(e)(n) – de KOE & Mugmetdegoudentand

Faut-il cultiver son jardin? Het is deze keer niet Voltaire, maar die andere literaire grootheid, Goethe, die in Die Wahlverwandtschaften (1809) de filosofische vraag stelt en meteen ook de tuinmetafoor levert voor seks(e)(n), de meest recente voorstelling van de KOE.

Evelyne Coussens

recensie 10.12.2019