HOME | Etcetera

Ongemakkelijke ficties

artikel

Seppe Decubber, De hoofdredactie

Redactioneel Etcetera 180

Verzet, nu

Brief aan mijn vrienden

Italië blijft net als Oostenrijk en Duitsland als een van de laatste Europese landen loyaal aan de Israëlische regering, ondanks het aanhoudingsbevel van het Internationaal Strafhof tegen Benjamin Netanyahu wegens oorlogsmisdaden en het VN-rapport van 16 september waarin Israël van genocide beschuldigd wordt. Nu gaan er in die drie landen honderdduizenden mensen de straat op om hun regeringen onder druk te zetten. Nu hij in Rome in de laatste repetities zit voor de Italiaanse première van La lettre (De brief) richt de intendant van de Wiener Festwochen Milo Rau een andere brief aan zijn Italiaanse collega’s en bij uitbreiding aan de hele Europese theaterwereld: een oproep voor verzet tegen de oorlogsmisdaden in Gaza.

Milo Rau

opinie

Falstaff – DESCHONECOMPANIE

Het is inderdaad een zottekesspel

Ik zat deze zomer ietwat ongemakkelijk bijeengeperst op een overvolle stalen tribune te kijken naar Falstaff van DESCHONECOMPANIE. Wist ik veel dat een groter, emotioneel ongemak me gedurende de hele voorstelling en de rest van de zomer zou bijblijven, want de vraag die Evelyne Coussens in haar recensie in De Morgen stelt, achtervolgt me nog steeds: ‘Wie speelt nu eigenlijk met wie?’

Lena Meyskens

recensie

No One’s Gonna Love You Like Me – Steven Prengels / laGeste

Een gemeenschap in beweging

Steven Prengels noemt zichzelf componist, maar zijn praktijk vertrekt evenzeer van Duchamp als van Schubert. In No One’s Gonna Love You Like Me componeert hij niet zomaar muziek, maar een gemeenschap van tachtig lichamen. Zo toont hij wat ‘componeren’ in de meest letterlijke zin betekent: samenbrengen en herbetekenen.

Johan Wambacq

recensie

Nieuwsbrief

POST! – Het Ei

Heerlijk analoog muziektheater

In POST!, de nieuwe muzikale kleuterproductie van Het Ei, staat spelplezier centraal. Letterlijk zelfs, want het hoofdpersonage koestert de vurige wens om te spelen en te musiceren met haar buurman. Al loopt de kijker af en toe samen met haar verloren in haar enthousiasme.

Ciska Hoet

recensie

Nog maar eens Shakespeare? Tijd voor Hrotsvitha!

Waarom we ons niet mogen neerleggen bij een mannelijke theatercanon

De theatergeschiedenis zoals Louky van Eijkelenburg die leerde, begint steevast bij drie Atheense mannen en lijkt eeuwenlang een mannenzaak. Ze vindt dat we vergeten vrouwenstemmen – van Virginia Woolf tot Hrotsvitha – moeten terughalen om zo een inclusievere canon te schrijven.

Louky van Eijkelenburg

opinie

A Year Without Summer – Florentina Holzinger

Vrouwenhorror, onsterfelijkheid en extase

In Double take gaan twee Etcetera-auteurs naar een voorstelling en schrijven ze elkaar in het zog ervan een brief. Amber Maes en Marieke Schraepen schrijven elkaar na A Year Without Summer over vrouwenhorror, onsterfelijkheid en extase. “Er is niets triomfantelijks aan de visceraliteit van een stervend lichaam, er is niets triomfantelijks aan onverdunde doodsangst.”

Amber Maes, Marieke Schraepen

double take

Groenten uit Balen – Stany Crets/één zee

Is er wel een staking aan de gang?

Met een ‘sterrencast’ regisseert Stany Crets Groenten uit Balen, een oer-Vlaamse klassieker van Walter Van den Broeck. De klassenverhoudingen zijn de voorbije vijftig jaar grondig veranderd, maar historische tegenstellingen worden in deze enscenering wel erg gemakkelijk weggemasseerd. Ondanks de krachtige acteerprestaties van de hele cast laat Groenten uit Balen een ongemakkelijk gevoel na.

Klaas Tindemans

recensie

Nieuwsbrief