Etcetera

Who’s afraid of Virginia Woolf – Mesut Arslan & Platform 0090 / KVS

Spettende verbale stoelgang

Als ultieme scheldklassieker is Who’s afraid of Virginia Woolf een feest voor acteurs. Mesut Arslan zet met KVS en Platform 0090 een doorleefde versie van het stuk neer, maar zijn conceptuele aanpak en fascinerende beeldtaal voegen nauwelijks inhoudelijke verdieping toe.

recensie 09.11.2019

Dihya – hetpaleis & Action Zoo Humain

Rijk pamflet, arm kunstwerk

Wat is nog het belang van ‘vorm’ in theater vandaag? Ik vraag het me soms af, nu zo veel voorstellingen lijken te zweren bij de boodschap, de hele boodschap en niets dan de (ware) boodschap. Dihya, een coproductie van HETPALEIS en Action Zoo Humain, is de meest recente in de reeks. Maar als vorm inhoud is, zoals de boutade wil, wat betekent dat dan voor een bijna vorme-loze voorstelling als Dihya?

recensie 31.10.2019

Rijgen – Sarah Moeremans & Joachim Robbrecht / NTGent

Laten we het nog eens over de liefde hebben. Zoiets moeten Sarah Moeremans en Joachim Robbrecht gedacht hebben toen ze aan Rijgen begonnen. Vertrekken doet het geroutineerde duo van Arthur Schnitzlers zedenkomedie Reigen uit 1897. Dit schandaalstuk timmeren ze om tot een komische opeenvolging van verscheidene liefdesvormen die de 21e eeuw rijk is. Maar wat voor plaats krijgen die verschillende intimiteiten hier toebedeeld en op welke manier laat Rijgen toe ze te bekijken?

recensie 21.10.2019

Nieuwsbrief

Landscape Orchestra – Globe Aroma / Niko Hafkenscheid, Pablo Castilla & Hedvig Biong

Landscape Orchestra verbeeldt herinneringen aan onderweg zijn. De voorstelling zet een breed scala aan theatrale tekens in: er is geprojecteerde tekst, gezongen woord, een libretto waarin je de vertaling kan volgen en zes performers die in een onvoorspelbare va-et-vient live muziek spelen. Landscape Orchestra speelt met verwachtingen en verveling, met het zoeken naar harmonie en het durven delen van dissonantie. Al deze elementen vallen zelden samen, maar daar lijkt dit theatraal concert net over te gaan.

recensie 15.10.2019

Moving in Concert – Mette Ingvartsen

Een lichtchoreografie

Negen dansers in spandex maillots vinden op het podium hun weg naar een Tl-buis, die vervolgens begint op te lichten. Als toortsen, of theaterspots richten ze de lampen op hoeken en kanten van de scène. Links op dat podium kletteren er zwart-bruine korrels uit een buis op het podium. Die korrels vormen al een eerste contrast met het slick design van de maillots en tl-buizen. Het versterkte kletteren van de korrels wordt aangevuld met een soundscape van beats en andere elektronische geluiden. Nog zoiets wat eruit springt is die ene danser met een roze in plaats van een oranje outfit en wellicht het meest weerbarstige element is een soort kronkelige staf. Die organische elementen – de houten, bochtige staf tegenover het cleane witte, rechte van de tl-buis – doorbreken de haast steriele, berekende esthetiek die we uit de recente Ingvartsen voorstellingen kennen. De lichtbuizen doen lichamen en gezichten verdwijnen en verschijnen. Ze vormen ook mooie formaties, gaande van de geometrische lijn, tot de kronkel, tot meer grillige, organische structuren.

recensie 09.10.2019

Freud – Toneelhuis & Internationaal Theater Amsterdam / FC Bergman

De hel, dat is je eigen onderbewuste

In de voorstelling Freud komen maar liefst vier denkwerelden samen: die van de Weense psychoanalyticus, die van de filosoof Sartre, daarbovenop de sterk geromantiseerde visie van filmmaker John Huston, en dan is er nog Ivo Van Hove’s aanpak zelf. Thema van het stuk is het blootleggen door de nog jonge neuroloog Sigmund Freud van zoiets onvatbaars als het onderbewuste. Een zeer ingewikkeld kluwen van interpretaties wordt het – maar in de psychoanalyse zijn verwarde clusters legio.

recensie 08.10.2019

The Big Drop-Out – Hof van Eede

Rondjes draaien rond de toverberg

Op retraite in een wereld die om actie schreeuwt: kan dat nog? Hof van Eede vertimmert die vraag op het podium tot een prikkelende denkoefening – al blijven zowel de personages als de makers wat ter plaatse trappelen. The Big Drop-Out legt de grote kracht én beperkingen bloot van wat stilaan een formule lijkt.

recensie 07.10.2019