De onmogelijke toeschouwer

Een collectief essay

Tijdens de pandemie kwamen de tien auteurs van deze tekst, allen werkzaam in het veld van de performance studies, regelmatig bijeen om samen te denken en te schrijven. Online natuurlijk. Nu live ontmoetingen opnieuw mogelijk zijn en theaters opengaan, willen ze even op de drempel verwijlen. Als een meervoudig ‘ik’ kijken ze voorzichtig vooruit maar blikken ze vooral ook terug. Zijn we ondertussen andere toeschouwers geworden?

Renata Gaspar, Sozita Goudouna, Nilüfer Ovalıoğlu Gros, Jan-Tage Kühling, Eero Laine, Sarah Lucie, Juliana Moraes, Evan Moritz, Malin Palani, Kristof van Baarle

essay 20.09.2021

‘De impliciete boodschap aan kunstenaars is: trek uw plan!’

Hoe (contra)productief is ons productiesysteem?

Heel wat grote kunstinstellingen en kunstencentra zullen bij hun subsidieaanvraag in het najaar opnieuw de functie productie aankruisen. De praktijk wijst echter uit dat ze die belofte niet helemaal (kunnen) waarmaken en de individuele kunstenaar er onder het mom van ‘zelfredzaamheid’ vaak alleen voor staat. Waarom dragen de kleinste schouders de zwaarste lasten?

Charlotte De Somviele

essay 16.09.2021

Songs op scène: tussen kitsch en complex

Op zoek naar krachtige hybrides tussen theater en popmuziek  

Een aantal podiumkunstenaars gebruiken popsongs als bouwstenen van hun voorstellingen. Helpen de schriftuur van lyrics en de dramaturgie van het concert om maatschappelijke problematieken behapbaar te maken?

Simon Baetens

essay 15.09.2021

Etcetera & NTGent organiseren grote reflectiedag op 2 oktober

Welke jaren twintig willen we?

Een debat over de toekomst van de podiumkunsten. Een volksassemblee over de toekomst van ons allemaal. Een live panelgesprek met experts op zoek naar alternatieve modellen van leven en werken. En tussendoor yoga, muziek (en eten natuurlijk). Etcetera en NTGent heten u welkom op 2 oktober.

agenda 13.09.2021

Ne mosquito pas – deel 1: Simon Van Schuylenbergh

Een falend performanceplatform

Is de jonge podiumgeneratie, geconfronteerd met beperkte professionele kansen, slaaf van een verpletterende prestatiedwang? Ne mosquito pas is een averechtse maakpraktijk voor kunstenaars die hun gefaalde ideeën en slechte smaak uitbuiten om ze nog slechter te maken. In deze tweeledige reflectie schetst Simon Van Schuylenbergh de drijfveren van het project, terwijl Anna Franziska Jäger stilstaat bij de valkuilen.

Simon Van Schuylenbergh

essay 08.09.2021

Ne mosquito pas – deel 2: Anna Franziska Jäger

Een falend performanceplatform

Is de jonge podiumgeneratie, geconfronteerd met beperkte professionele kansen, slaaf van een verpletterende prestatiedwang? Ne mosquito pas is een averechtse maakpraktijk voor kunstenaars die hun gefaalde ideeën en slechte smaak uitbuiten om ze nog slechter te maken. In deze tweeledige reflectie schetst Simon Van Schuylenbergh de drijfveren van het project, terwijl Anna Franziska Jäger stilstaat bij de valkuilen.

Anna Franziska Jäger

essay 08.09.2021

De belangen van de levenden en de doden

Toshiki Okada’s theater van geesten

Hoe gaat theater om met catastrofale gebeurtenissen? En met de doden die er het gevolg van zijn? Het lijkt een goed moment om terug te blikken op het werk dat Toshiki Okada maakte in de nasleep van de driedubbele ramp die Japan in 2011 trof. Selena de Waard zoomt in op Ground and Floor, de tweede voorstelling in Okada’s Disaster Triptych.

Selena de Waard

essay 08.09.2021