De eenzaamheid van een universum

Kan kunstkritiek meer zijn dan de mening van een professioneel recensent? In hun maandelijkse column laten theatermaker Freek Vielen (De Nwe Tijd) en curator/schrijver Lara Staal afwisselend hun licht schijnen op een topic dat hen bezighoudt.

Freek Vielen

column 13.10.2020

Why sea stars?

In memoriam Frie Leysen

This text was Leysens response to the question ‘why theatre?’, central to NTGents Golden Book V, which will be presented this week.

Frie Leysen

agenda 28.09.2020

Redactioneel Etcetera 161

How to be radical

artikel 10.09.2020

A call to artists to leap off the stage

Christophe Meierhans draws remarkable parallels and contrasts between art and action

The Swiss theatre maker Christophe Meierhans used to care about issues like climate change or social inequality, but he never actually acted. There always seemed to be something more important to do: to create art. Until last year, when the Extinction Rebellion (XR) movement set up a branch in Brussels, where he lives. XR gave him and his work a sense of direction. ‘I perform virtually the same work, but as an individual, I am no longer indispensable.’

Christophe Meierhans

essay 10.09.2020

Plaidoyer pour un secteur des arts scéniques multiforme

Seppe Baeyens et An Vandermeulen sur la force fédératrice de l’art

Ciska Hoet

interview 10.09.2020

Fantoompijnen?

Over politiek en theater

Er waart een spook door de theaterwereld dat, anders dan het communisme in de 19de eeuw, geen manifest behoeft. Daarvoor is het te luidruchtig: het zal worden gehoord en gelijk krijgen. Dat gelijk geldt als een onbetwistbare premisse: theater zal politiek zijn of niet zijn. Maar wat is politiek theater? Op die vraag volgen zodanig uiteenlopende antwoorden dat het onderwerp inderdaad de contouren van een fantoom aanneemt.

Rudi Laermans

essay 10.09.2020

‘Het is een groot misverstand dat radicale kunst altijd nee zegt’

Vier odes aan artistieke hervormers

Welke kunstenaars of artistieke praktijken kunnen we vandaag (nog) radicaal noemen? Die vraag legden we voor aan vier inspirerende personen uit het Vlaamse podiumveld. De bevlogen odes van Jana De Kockere (aan theatermaakster Hannah De Meyer), Julie Cafmeyer (aan acteur Benny Claessens), Bouchra Lamsyeh (aan onder meer activiste Queen Nikkolah) en Barbara Van Lindt (aan artistiek leider Cristina Alonso) schuiven telkens een andere definitie van radicale kunst naar voren, en toch zijn er parallellen. Zo wordt radicaliteit een synoniem voor de moed om tegen de stroom op te roeien en vastgeroeste normen te bevragen; voor het engagement om als kunstenaar niet alleen artistiek innovatief te zijn, maar ook de structuren waarin gewerkt wordt te veranderen; voor de koppigheid om kunst niet als een eiland te zien, maar als een essentieel onderdeel van een bredere sociaal-politieke, economische en ecologische strijd. Radicale keuzes zijn altijd verankerd, zo schrijft Barbara Van Lindt, in ‘de bereidheid om comfort, privileges en posities los te laten’. Hannah De Meyer, Benny Claessens, Queen Nikkolah en Cristina Alonso doen dat elk op hun eigen visionaire manier.

Jana De Kockere, Julie Cafmeyer, Bouchra Lamsyeh, Barbara Van Lindt

special 10.09.2020