Softies – Hanna Mampuys & fABULEUS

Fysieke performance is misschien wel het mooiste medium om iets te weten te komen over menselijke verhoudingen; in tegenstelling tot woorden liegen lijven niet. De circusdansvoorstelling Softies geeft zijn publiek van zesplussers inderdaad inzicht in bepaalde menselijke dynamieken, maar maakt binnen dat opzet weinig scherpe keuzes.

recensie 23.01.2020

Breugel – Lisaboa Houbrechts

Tussen ritueel en amateurtoneel – daartussen laveert Bruegel van Lisaboa Houbrechts. Het vulgaire en het poëtische zijn in haar regies geen opponenten, maar strijdbroeders. Houbrechts plooit een intieme worsteling met de idee van ‘vrouwelijkheid’ open tot een universeel discours waarin haar eigen twijfels en angsten over de invulling ervan worden gesublimeerd tot die ene essentiële kreet: ‘Ik besta!’  

recensie 22.01.2020

De onaanvaardbare banaliteit van de dood

Familie – Milo Rau (NTGent)

Wat dreef het bejaarde koppel Demeester uit Calais om hun kinderen mee te nemen in een zelfgekozen dood? Milo Rau doet alsof hij in Familie naar antwoorden zoekt, maar hij maakt van een traumatisch overlijden iets ongezien betekenisloos. Als we in het theater niet dichter bij een menselijk en maatschappelijk begrip van dergelijke drama’s kunnen komen, waar dan wel nog? 

recensie 07.01.2020

Locke – Compagnie Cecilia

Plankgas op de pechstrook

De claustrofobische indiethriller Locke (2013) behoort tot de spannendste nagelbijters van het voorbije decennium. Bij Compagnie Cecilia hertimmert Yahya terryn de film tot een meeslepend theaterconcert met Koen De Graeve en Tom Vermeir. Hun dollemansrit onderscheidt zich met humor en explosiviteit, maar boet ietwat in op de sluipende mentale odyssee van zijn protagonist.

recensie 24.12.2019

Anatomie van pijn – Lies Pauwels / NtGent

Het zwarte gat van de pijn    

Samen met vijf chronische pijnpatiënten en vier professionele acteurs onderneemt Lies Pauwels een moedige poging om lijden in woord en beeld te vatten. Na afloop blijf je echter met één vraag zitten: als niets reëler is dan pijn, waarom kunnen we er dan alleen in symbolen over spreken?

recensie 19.12.2019

TRACES  – Ultima Vez / Wim Vandekeybus

Achterhaald conflict tussen natuur en cultuur

In de nieuwe voorstelling van Ultima Vez / Wim Vandekeybus trekt hypnotische muziek een groep dansers mee in ritualistische groepsdansen en lopen er beren over de scène. De doorgewinterde choreograaf maakte TRACES op uitnodiging van Europalia, waarvoor Roemenië dit keer gastland is. Vandekeybus kiest daarbij in te zoomen op de Roemeense oerbossen. Deze ruimte is een cruciale zone in de hedendaagse (eco)politiek, maar de theatrale blik van Vandekeybus op Roemenië blijkt gestoeld op een aantal wankele concepten en aannames.

recensie 11.12.2019

Howl – Sonja Jokiniemi

Een angel die blijft steken

Vorig jaar toonde de Finse choreograaf en performer Sonja Jokiniemi het intrigerende Blab op het NEXT festival. Ook dit jaar is ze te gast op het internationale festival in de Eurometropool, meer bepaald in het Kortrijkse BUDA, en komt ze met de solo Howl op de proppen. Met deze nieuwe voorstelling werkt Jokiniemi gestaag en consequent verder aan de ingeslagen weg van haar fascinerende oeuvre. En deze voorstelling prikt en prikkelt nóg meer dan haar vorige.

recensie 11.12.2019

Investeer in mensen en in samen-leven

Vol overtuiging onderschrijft Etcetera de open brief van Vuurwerk.

beleid 29.11.2019

Zero For Conduct – Haider Al Timimi / fABULEUS & Kloppend Hert

Jeugd spelt de les

In Zero For Conduct schetst Haider Al Timimi samen met tien jongeren het onderwijs anno 2019. Wat volgt is een vurig betoog van jongvolwassenen die het beu zijn om hun broek te verslijten op de schoolbanken van een vastgeroest systeem.

recensie 19.11.2019

Tanz – Florentina Holzinger

Het geweld van de pointes

Na Balanchines Apollo neemt Florentina Holzinger met een feministische bril het romantische ballet op de schop. Haar sylphiden zijn niet langer esoterische nimfen maar berijden de hemel op een motor. Take that.

recensie 15.11.2019

Who’s afraid of Virginia Woolf – Mesut Arslan & Platform 0090 / KVS

Spettende verbale stoelgang

Als ultieme scheldklassieker is Who’s afraid of Virginia Woolf een feest voor acteurs. Mesut Arslan zet met KVS en Platform 0090 een doorleefde versie van het stuk neer, maar zijn conceptuele aanpak en fascinerende beeldtaal voegen nauwelijks inhoudelijke verdieping toe.

recensie 09.11.2019

Tactile Quartet(s) – Vera Tussing & Quatuor MP4

New Nexus Formed

After several projects which look into ways to expand performing art’s notion of ‘spectatorship’ beyond the predominance of the visual, Vera Tussing’s new project at the Kaaitheater, though still relying on it, goes beyond just the touch of the hand.

review 31.10.2019

Dihya – hetpaleis & Action Zoo Humain

Rijk pamflet, arm kunstwerk

Wat is nog het belang van ‘vorm’ in theater vandaag? Ik vraag het me soms af, nu zo veel voorstellingen lijken te zweren bij de boodschap, de hele boodschap en niets dan de (ware) boodschap. Dihya, een coproductie van HETPALEIS en Action Zoo Humain, is de meest recente in de reeks. Maar als vorm inhoud is, zoals de boutade wil, wat betekent dat dan voor een bijna vorme-loze voorstelling als Dihya?

recensie 31.10.2019