Samen muziek maken is het leukste wat er is. Dat weet ook het hoofdpersonage uit POST!. Het meisje hoopt dat haar muzikale buurman met haar liedjes en melodieën wil spelen, alleen blijkt hij moeilijker bereikbaar dan verwacht. Illustrator Gerda Dendooven schreef het script, muzikaal brein achter de productie is componist Bo Spaenc, die ook de rol van de buurman op zich neemt.

Het goedgevulde podium stelt een gezellig, ietwat rommelig straatje voor. Aan de ene kant woont het meisje (Anouck Luyten). Het huis op de andere hoek wordt bewoond door een muzikant. Van bij de openingsscène neemt Luyten de kleuters en hun gevolg mee in haar uitbundig spel met uitvergrote mimiek. Zonder woorden maar met brede gebaren toont ze haar knusse huis en tovert ze uit een postpakje onder andere een groot potlood tevoorschijn. Binnen het ambachtelijke decor lijkt het wel een kleine knipoog naar de online unboxing-trend. 

Voor de rest is deze productie immers heerlijk ouderwets analoog. Centraal staat de oldschool brief, handgeschreven met het potlood uit de doos. Nadat ze `s nachts wordt gewekt door de luide drumgeluiden van haar buurman, besluit het meisje dat ze samen met hem muziek wil maken. Alleen is hij zo gefocust op zijn muziek dat hij haar niet opmerkt als ze voor zijn raam komt staan. Een brief met een uitnodiging moet soelaas bieden, ware het niet dat een overijverige straatveger het kleinood elke nacht opnieuw verwijdert. 

Het is een herkenbare vaudeville-achtige structuur die enerzijds frustratie opwekt bij het hoofdpersonage dat niet begrijpt waarom haar buurman niet reageert, en anderzijds op de lachspieren moet werken van het publiek dat wél door heeft wat er gaande is. Tegelijkertijd voelt POST! dankzij de vele liedjes aan als een mini-musical, zeker aangezien het hoofdpersonage plots wel woorden en zinnen gebruikt wanneer ze begint te zingen.

Fladderende vlinders

Of die mengeling van genres ook werkt? Zeker wel. Hoewel ik zelf niet per se fan ben van overdreven dramatisch spel, voert Luyten de kijker vlot mee in haar belevingswereld. Een aantal mooie scenografische vondsten zorgt er bovendien voor dat de boel niet snel verveelt – denk maar aan een ogenschijnlijk levende vuilnisbak, een hond die tevoorschijn komt, fladderende vlinders en een steen die van plaats verandert. Daarnaast is het fijn dat je als kijker makkelijk meegaat in het gegeven van de analoge brief en je je niet per se afvraagt waarom ze niet gewoon een mail of Whatsapp-berichtje stuurt. 

© Karolina Maruszak

Al zijn er ook momenten die minder evident zijn. Puur verhaaltechnisch kan je vragen stellen bij de overgang van ergernis naar fascinatie van het meisje jegens haar buurman. Hoezo wil ze plots dolgraag musiceren met de man die haar ’s nachts uit haar slaap houdt met zijn lawaai? Nog verwarrender is de scène vlak voor (pas op, spoiler!) de onvermijdelijke muzikale ontmoeting tussen de buren op het einde. Voorafgaand daaraan ontspoort de productie namelijk in een soort chaotische climax waarbij alles mis lijkt te gaan wat er kan misgaan voor het meisje. Ze struikelt, ze botst, ze slaagt er zelfs niet in om iets met succes in de vuilbak te gooien. Willen de makers op die manier haar gefrustreerde gemoedstoestand verbeelden? Naar het waarom van deze drukte heb je als kijker enigszins het raden. 

Het zijn schoonheidsfoutjes die even doen fronsen, maar vergeeflijk zijn in het licht van de liefde voor muzikaliteit die deze makers uitstralen.