#165
03.09.2021
—
30.11.2021
Tamar Blom en Francesca Lazzeri brengen op Theater aan Zee When everything is human, the human is an entirely different thing, een onderzoek naar de vraag of een mens kan samensmelten met zijn omgeving. Ze beschrijven het zelf als “een gevoel van eenwording met het universum”, waarin ze afstand nemen van hun eigen identiteit om op te gaan in een groter geheel. Deze performance toont een kruising tussen beeldende kunst en theater, waarbij een fysieke uitdaging niet wordt geschuwd.
Over een nieuwe voorstelling geeft Studio Orka op voorhand nooit veel prijs. Dit Gentse locatietheatergezelschap houdt ervan om het mysterie van het theater te bewaren. Een tactiek die haar dienst al meermaals heeft bewezen. Dit betekent echter niet dat we zonder verwachtingen naar hun voorstellingen gaan kijken. Integendeel, Orka’s reputatie gaat hen voor. We kijken uit naar goed verborgen technische hoogstandjes, speelse vertellers, humor en melancholie die oud en jong verwonderen en ontroeren.
Zoeken naar schoonheid in eerlijkheid, dat is wat Koen De Preter intrigeert. Zijn dansvoorstellingen gaan niet over het nastreven van virtuositeit of perfectie, maar over het zoeken naar natuurlijke bewegingen die dicht bij de dansers liggen, om zo ook de persoon achter de danser te kunnen laten zien. Het is een credo dat niet alleen in To Belong centraal staat, maar De Preters gehele werk kenmerkt. Het doet denken aan art brut, hoewel zijn esthetiek er niet mee te vereenzelvigen is. Ook De Preter beoogt geen volmaaktheid of ‘goede smaak’, maar doet dit zonder de conventies van de hedendaagse dans volledig te negeren of af te wijzen. Het is een zoektocht naar verscheidenheid en menselijkheid. Dit resulteert in een andere blik op schoonheid, waarbij het ruwe, oprechte en spontane primeert.
Ze staan er wat raar bij op hun kleine pedestal. Ondergoed aan, bruine zak over het hoofd. Het is een beeld dat vele associaties oproept en ons meteen nieuwsgierig maakt. We proberen uit te zoeken wie er precies staat. Kunnen we iemand herkennen? Platform K brengt in hun dansvoorstellingen mensen met een beperking samen met reguliere kunstenaars. Hier zijn het twee dansers van Les Ballets C de la B met drie dansers met een beperking. Ongewild vragen we ons misschien af of we zien wie de dansers van Les Ballets C de la B zijn en wie de dansers met een beperking zijn. De bruine zakken zijn meteen ook een statement. We worden belemmerd in onze zoektocht naar herkenning. We weten niet hoe de dansers er uitzien. Hoewel de papieren zakken ook beelden oproepen van straf en bespotting, komt vooral het egaliserende principe naar voor. Het lijkt de sleutel in deze voorstelling. We worden gevraagd te kijken naar deze mannen en vrouwen als dansers: niet meer, niet minder.
Wrijven, aaien, klappen, het zijn bewegingen die ons eigen zijn. Maar als onze hand geleid wordt naar de schouders en het hoofd van een vreemde, weten we toch even niet zo goed hoe we ons moeten gedragen. Vera Tussing speelt in op dit ongemak, maar doet veel meer dan dat. Het contact tussen danser en toeschouwer gaat van moeizaam tot enthousiast in een choreografie die zich stilaan ontvouwt en zichtbaar maakt.
