#157
15.05.2019
—
14.09.2019
download pdf
William Forsythe en Christoph Marthaler waren alleen maar de bekendsten in een reeks artistiek leiders die de voorbije maanden ontslagen werden. De rij is te lang om nog van geïsoleerde gevallen te gewagen. Wat is er aan de hand?
Het ontslag van William Forsythe en het einde van het Ballett Frankfurt vorige zomer heeft velen verrast. Florian Malzacher volgde de gebeurtenissen op de voet en vatte voor ons een en ander samen.
Het Vlaams Theater Instituut volgt de berichtgeving over theater en dans in de media al een tijdje op de voet. Onlangs richtten zij een informele rondetafel in met enkele jonge freelance recensenten. Tom Rummens schreef een tekst om dat gesprek op gang te brengen. Etcetera wou u die niet onthouden.
In de jaren 1997-2001 was het Nieuwpoorttheater synoniem met de drie-eenheid Arne Sierens, Johan Dehollander en Stef Ampe. Geremd door de financiële mogelijkheden van het Gentse kunstencentrum, besloot het trio voor de huidige subsidieperiode een aanvraag in te dienen als theatergezelschap en DAS Theater te vormen.
Het idee ontstond tijdens Het Theaterfestival waar actrice Sara De Bosschere en dramaturge Marianne Van Kerkhoven in de wachttijd tussen voorstellingen en debatten meerdere gesprekken voerden. Waarom dat hardop denken – naïef, onrijp, vaak ongenuanceerd – niet neerschrijven en het in al zijn kwetsbaarheid doorgeven aan andere mogelijke mede-denkers? Hierbij een eerste poging een nieuwe schriftuur te vinden, die van het gesprek, een poging om over de grens van de generaties heen met onaffe gedachten te communiceren. Die later wellicht kunnen worden uitgewerkt…
Carlos Tindemans was gedurende vele decennia een begrip in het Vlaamse theater. Als geen ander wilde hij het theater hier ten lande uit zijn zelfgenoegzaamheid wakker schudden, wilde hij het confronteren met internationale maatstaven en het vér houden van op louter commercie berekend effect. Gedurende meer dan dertig jaar zou hij het theater van zijn kritische stem voorzien, eerst als recensent, later als docent.
Carlos Tindemans was een man met een bijzonder sterke persoonlijkheid. Iemand die standpunten durfde in te nemen en die een hekel had aan gemakkelijke compromissen. Daardoor dwong hij je partij te kiezen. Je was voor of tegen hem. Ik was voor.
Door de zelfreflexiviteit van de nieuwe choreografieën van Meg Stuart, Xavier Le Roy, Jérôme Bel en anderen ontwikkelt de dans zich tot een hedendaagse kunstvorm.
Katrien Darras praat met Luc Delrue, coördinator van Anno’02, over de uitstraling, de methodieken en de toekomst van een cultuurproject dat een jaar lang zuidelijk West-Vlaanderen overspoelde.
Enkele maanden na het verschijnen van dit tijdschrift zal een lichaam in vrije val door de geluidsbarrière breken.
In Etcetera 73, oktober 2000, werd een cluster van artikels samengebracht met als vertrekpunt Rwanda 94, de gedenkwaardige, zes uur durende voorstelling die het Luikse gezelschap Groupov realiseerde samen met een aantal Rwandese kunstenaars. Rwanda 94 stelde de genocide in Rwanda aan de kaak en herdacht het miljoen doden. Een eerste versie werd getoond op het Festival van Avignon van 1999. Sindsdien reisde deze groots opgezette productie zowel in haar volledige vorm als in een verkorte editie een stuk van de wereld rond: in Frankrijk, Canada, Zwitserland, Duitsland, Wallonië, Italië enz. werd het publiek telkens zeer aangegrepen door dit gezongen en gespeelde epos waarin persoonlijke getuigenissen, documentair materiaal en fictieve scènes elkaar afwisselen.
Van 20 november tot 8 december jl. was Brussel het podium voor een uniek aanbod van dans, theater, performance en muziek uit Scandinavië. Het is een regio die nog steeds mijlenver van het Europese centrum blijkt te liggen. Strindberg, Ibsen en Norén, daar hebben we al van gehoord. Maar wat zich vandaag op de noordelijke scène afspeelt? Ingen aning, zoals ze in het Zweeds zo mooi zeggen. Geen idee. Nordic Scene hielp.
We krijgen onze Afrikaanse droom van weleer niet verteerd. Ruim veertig jaar na het einde van de kolonie is ‘noko Belgique’, nonkeltje België, levendiger dan ooit. In Congo én in België. En na de politiek en de journalistiek, raakt zelfs het theater besmet.
Het Leven en de Werken van Leopold II (1969) begint met de verrijzenis van de opgebaarde vorst die zijn verhaal ten behoeve van het publiek nog eens overdoet. Meer dan dertig jaar na de creatie van Claus’ stuk schenken KVS / de bottelarij en regisseur Raven Ruëll nu ook het werk zelf een tweede leven.
Het zaallicht dooft. Terwijl Tom Waits door de boxen scheurt, doen de vier acteurs driftig schoenen aan en uit. Dit moet Assepoester zijn.
Cloaca in het Nederlands theater anno 2002/2003: een ongekende toneelhit van de formatie Het Toneel Speelt, maanden achtereen uitverkochte zalen, drie nominaties voor prominente toneelspelersonderscheidingen. Het moet raar lopen wil deze voorstelling niét worden geselecteerd voor Het Theaterfestival 2003.
