#162
01.12.2020
—
14.03.2021
download pdf
Hoe zou je vandaag nog kunnen overtuigen met een of ander kritisch betoog als je in die kritiek jezelf buiten schot laat? Enkele knelpunten in de podiumsector door Marianne Van Kerkhoven, zelf werkzaam in die sector.
Op 30 augustus ontving Guy Cassiers de Thersitesprijs omwille van zijn veelzijdige en zijn van grote openheid getuigende œuvre. Hij slaat bruggen en geeft de sector nieuwe impulsen, zo motiveerde de jury haar keuze. Het wordt hoe langer hoe moeilijker om in Vlaanderen op dergelijke manier te werken, was Cassiers’ reactie. Twee maanden later en een aantal theatercommoties verder had Marleen Baeten een gesprek met hem. Geen ellenlange klaagzang, geen doorwrochte analyse. Alleen wat steentjes opwerpen in de hoop dat er beweging komt.
Over de noodzaak van grensvervaging en hybriditeit in het artistieke bedrijf. Door Pascal Gielen.
Bijna niemand gaat nog uit vrije wil naar het theater. Dirk Opstaele, artistiek leider van Ensemble Leporello, trekt van leer tegen theatermakers die de schijn redden met schijntheater gemaakt voor een schijnpubliek en tegen de profeten van de zogenaamde authenticiteit.
Deze tekst is de herwerkte versie van een lezing die Marianne Van Kerkhoven gaf in deSingel te Antwerpen op 16 november 1996 als inleiding op de voorstelling Der aufhaltsame Aufstieg des Arturo Ui van Bertolt Brecht door het Berliner Ensemble, de laatste regie van Heiner Müller. Zij staat stil bij het fenomeen politiek theater dat vandaag een comeback beleeft en verbindt het met zijn traditie en voorgeschiedenis.
De politieke zeggingskracht van het theater lijkt de laatste tijd weer volop aan de orde. Jef Aerts peilde naar de oprechtheid van het alom verkondigde engagement en stootte meer dan eens op een vorm van politiek correct theater. Een kleine typologie van het politieke theater vandaag in Vlaanderen.
De brieven van George Jackson, een zwarte gevangene die in 1971 door een bewaker werd doodgeschoten, vormen de basis van One 2 Life van Toneelspelersgezelschap Stan. De voorstelling werd gemaakt in East Oakland (USA), het epicentrum van de zwarte gemeenschap en ging daar ook in première. Herman Asselberghs, lid van ‘Gojim 5.1, bureau voor identiteitsonderzoek’, plaatst kanttekeningen bij de manier waarop Tg Stan het materiaal selecteert.
In weerwil van de adviezen van de Raad voor Dans besliste minister Luc Martens afgelopen zomer geen nieuwe dansgezelschappen te erkennen. Volgens het huidige decreet voor de podiumkunsten bevriest Martens daarmee het danslandschap voor de komende vier jaar. Een kaakslag voor de gegadigde choreografen Karin Vyncke, Bert Van Gorp en Marc Vanrunxt, die al jaren aan een loopbaan timmeren. Met het eenmalige initiatief Le salon des refusés (12 oktober 1995), een avond met werk van ieder van hen, tekenden ze dan ook protest aan. In dat kader vroeg co-organisator Vooruit aan Myriam Van Imschoot om een vervolg te schrijven op haar speech Hoge Bomen die ze twee jaar eerder op het Flemish Dance Platform uitsprak.
Enkele maanden geleden verscheen bij Stichting Kunstboek een groot, dik en mooi uitgegeven boek met als titel Dans in Vlaanderen. Etcetera gaf het recensie-exemplaar door aan de Nederlandse danshistorica Eva Van Schalk.
Op het moment dat verschillende Belgische politici verkrampt de kaart van de federalisering trekken, gooien het Vlaams Theater Instituut en het Maison du Spectacle-la Bellone de grenzen weer open. De taalgrens wordt dan niet meer als ‘afdamming’ gezien maar als een ‘mogelijkheid om iets anders te ontdekken’. Een frisse nieuwsgierigheid die resulteerde in een drietalig jaarboek.
